Pierwsza wspólna wystawa pracowników Zakładu Rysunku, Malarstwa i Rzeźby inicjująca cykl „Przestrzeń architektury / przestrzeń sztuki” odbyła się w 2009 roku pod tytułem „Labirynt – pomiędzy architekturą a sztuką”. Teraz, po około ośmiu latach powracamy do hasła „labirynt”. Jednak tym razem nie po to, aby ponownie zgłębiać semantyczne obszary tego terminu, ale aby wykorzystać metaforę do ukazania pola poszukiwań i eksperymentów plastycznych.
(...) W twórczości – czy to architektonicznej, czy artystycznej – jesteśmy otoczeni obrazami i tworzymy obrazy. Obrazy rzeczywiste – postrzegane i zapisy graficzne – oraz obrazy umysłowe składają się na złożone środowisko intelektualne i artystyczne. Taki indywidualny zbiór obrazów determinuje postawy oraz wyznacza kierunki działania. Labirynt jest zatem swoistym więzieniem (a może tylko dobrowolnym aresztem). Zamyka nas w świecie znanym nam i uwarunkowanym własnym potencjałem wyobraźni. Jednocześnie wyzwala chęć działania: bądź dotarcia do celu (środka, wyjścia, sedna sprawy), bądź wyrwania się poza krępujące wyobraźnię mury. Mnogość obrazów w naszym osobistym labiryncie tworzy jednocześnie złożoną przestrzeń, nie taką trójwymiarową jak nasze najbliższe fizyczne otoczenie, ale wielowymiarową, zbudowaną z wielu nakładających się przestrzeni. Jest to rodzaj sceny dla naszej wyobraźni. Na tej scenie miesza się rzeczywistość z iluzją, dokonują się kłady, projekcje, restytucje, materializacje, rozgrywają komedie i dramaty.
Labirynt nie odnosi się do sytuacja statyczna a sens przebywania w labiryncie nie polega na biernym przebywaniu w przestrzeni. To wymuszenie ruchu, wyzwolenie aktywności w definiowaniu drogi lub poszukiwaniu wyjścia. Poruszamy się w labiryncie obrazów kontemplując zbiór, dokonując retrospekcji, porządkując, konfigurując, hierarchizując. Raz podejmując wyprawy w głąb własnych doświadczeń, innym razem poza znane granice. Labirynt obrazów – i jako droga i jako scena – może wyznaczać ramy naszych intelektualnych i artystycznych aktywności. W tych działaniach dokonujemy analiz i syntez. Tworzymy.
tekst: prof. Leszek Maluga
