. W przypadku projektu wystawy lub scenografii architekt staje się jednocześnie reżyserem, sc "Pin It")
Według Adolfa Loosa architekt staje się artystą tylko w momencie projektowania nagrobka (tylko wtedy nie musi myśleć o potrzebach użytkownika). W przypadku projektu wystawy lub scenografii architekt staje się jednocześnie reżyserem, scenarzystą i montażystą. Musi opowiedzieć narrację i nią zbudować przestrzeń. Ta narracja może być nielinearna, może być formą otwartą, kolażem lub seansem hipnotycznym, ale przede wszystkim musi przyjąć formę swojej zawartości. Tym samym przestrzeń staje się naczyniem, derridiańską chorą umożliwiającą pojawienie się tego, co gdzie indziej nie może się pojawić. Jest to moment, w którym architektura staje się czymś więcej niż postumentem „pod” lub pudełkiem „do”. Przykładem takiego podejścia do projektowania przestrzeni wystawienniczej jest przystosowanie przestrzeni Bunkra Sztuki do przygotowywanej w ramach 39. odsłony Krakowskich Reminiscencji Teatralnych wystawy dotyczącej polityki performansu, stawiającej pytania o to, na ile w dobie „zwrotu performatywnego” performans jest obszarem wspólnym dla sztuk wizualnych i performatywnych. Performance Now zaprezentuje wybór najciekawszych działań performatywnych z pogranicza teatru, sztuk wizualnych i działań obywatelskich, zrealizowanych na przestrzeni ostatnich lat przez takich artystów, jak Marina Abramović, William Kentridge, Clifford Owens czy Jérôme Bel. Kuratorką wystawy jest RoseLee Goldberg, dyrektorka festiwalu Performa Biennale w Nowym Jorku i autorka wielu publikacji o historii performansu. Scenografię wystawy stworzyła Aleksandra Wasilkowska, zajmująca się architekturą na styku sztuki i nauki, prowadząca warsztat skierowany do architektów, architektów wnętrz, instalatorów wystaw, kuratorów i artystów zainteresowanych strategiami wystawienniczymi. Na warsztatach przyjrzymy się kilku przykładom przełomowych wystaw, instalacji i scenografii (Roche, Huyghe, Kiesler, Hansen, Jodorowsky) i opracujemy szkic wystawy opartej o zadany tekst i przestrzeń.
Warsztat jest wydarzeniem organizowanym w ramach rocznego projektu Pawilon Wystawowy. Kształcenie kadr kultury współfinansowanego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Kuratorka: Ewa Tatar, Koordynacja: Anna Batko
Aleksandra Wasilkowska (1978) – architektka, wiceprezeska Okręgu Warszawskiego SARP. Ukończyła Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej oraz École d’Architecture de Bretagne we Francji. Pracowała w paryskim biurze François Roche – R&Sie(n), od 2007 roku prowadzi pracownię architektoniczną w Warszawie. W 2010 roku reprezentowała Polskę na XII Międzynarodowym Biennale Architektury w Wenecji projektem Emergency Exit (wspólnie z Agnieszką Kurant). Zajmuje się architekturą na styku sztuki i nauki. W 2009 roku ukazała się jej książka Warszawa jako struktura emergentna, która powstała we współpracy z prof. Andrzejem Nowakiem w ramach cyklu Ekspektatywa(wyd. Fundacja Bęc Zmiana); a w 2013 – Architektura Cienia o architekturze, sztuce i ekonomii (wyd. Fundacja Inna Przestrzeń). Jej projekty i instalacje były realizowane m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki, Instytucie Awangardy, CSW w Warszawie i Tbilisi, Nowym Teatrze w Warszawie, Bunkrze Sztuki w Krakowie, Chelsea College of Art and Design w Londynie, Seoul Art Center w Korei, a także wyróżniane w konkursach między innymi na modernizację Placu Grzybowskiego w Warszawie, ogrodu w Pontivy we Francji i najlepszą przestrzeń teatralną na festiwalu Boska Komedia w Krakowie. Wykłada i prowadzi warsztaty studenckie m.in. na studiach Sztuka/Przestrzeń Publiczna/ Demokracja, OSSA.
Pawilon Wystawowy. Kształcenie kadr kultury to pomysł na doskonalenie zawodowe profesjonalistów pracujących w obszarze sztuk wizualnych, czyli nasza interpretacja jednej z funkcji, jaką może pełnić galeria miejska w mieście takim jak Kraków. W 2014 roku program składa się z trzech modułów: serii warsztatów z doskonalenia rzemiosła skierowanych do pracowników kultury, serii warsztatów praktycznych skierowanych do twórców amatorów oraz serii warsztatów z audiodeskrypcji.
Warsztaty to cykl wydarzeń skierowany do artystów, kuratorów, edukatorów, studentów kierunków humanistycznych i tych związanych ze sztuką, pragnących rozwijać swój warsztat zawodowy. Odwołuje się on do pierwotnej funkcji galerii – salonu, przesuwa jednak akcent w rozumieniu terminu z przestrzeni wystaw ku bardziej intymnemu miejscu spotkań, dyskusji i kształtowania idei, jak rozumieli go choćby goście paryskiego salonu Gertrudy Stein. W ramach spotkań kierowanych do określonych odbiorców będziemy zastanawiać się nad różnymi przesłankami, w oparciu o które kształtuje się praktyka artystów, kuratorów, edukatorów i animatorów kultury, ale też urzędników pracujących w służbie sztuki. Interesują nas jej formy i nowe ujęcia oraz ich implementacja. Obserwujemy zmiany, jakie dokonały się we współczesnych instytucjach wystawienniczych, te dotyczące sposobów budowania ekspozycji, rozumienia przestrzeni wystawienniczej i te związane ze strategiami rozwijania kontaktu z publicznością. W 2014 roku próbujemy rozbudzić naszą wyobraźnię, wspomóc myślenie abstrakcyjne, uczymy się dostrzegać i rozwijać pomysły oraz inspirować. Zastanawiamy się, jak aspekty sztuki rozumianej jako praca z wrażliwością i emocjami przełożyć na otaczającą nas rzeczywistość, a także jak manifestuje się nasza postawa. Skupiamy się na podstawowych aspektach warsztatu kuratora – trenując pióro, świadome bycie w przestrzeni ekspozycyjnej i środowisku Internetu, oraz edukatora – pytając o rolę jego pasji i zaangażowania oraz badając przydatność różnych narzędzi artystycznych w codziennej praktyce. Dodatkowym punktem tegorocznej edycji programu jest przyszłoroczny jubileusz otwartego w 1965 roku krakowskiego Pawilonu Wystawowego i związane z nim rozważania na temat estetycznego i etycznego dziedzictwa nowoczesności.
