W dniach 19-20 października 2016 odbędzie się ósma konferencja z cyklu „Między ortodoksją a kreacją. Dialog konserwatorsko-architektoniczny”, organizowana przez Państwowe Muzeum Etnograficzne w Warszawie wraz ze Stowarzyszeniem Architektów Polskich SARP i Stowarzyszeniem Konserwatorów Zabytków. Poprzednie edycje, które odbyły się w latach 2009 – 2015, zostały bardzo pozytywnie ocenione przez uczestników, architektów i konserwatorów z całej Polski.
Konferencje zyskały status najważniejszego forum dyskusyjnego, na którym z architektami i projektantami, jak również inwestorami i developerami spotkali się urzędnicy najwyższych szczebli administracji rządowej i samorządowej (w trakcie ubiegłorocznej konferencji, w sumie 83 osoby decydujące o inwestycjach w całej Polsce). Patronat honorowy nad sesją, podobnie jak w latach ubiegłych, obejmą: Generalny Konserwator Zabytków, Ministerstwo Infrastruktury i Rozwoju, Marszałek Województwa Mazowieckiego i Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy.
Hasło konferencji:
TRANSFORMACJA – REWITALIZACJA – KONSERWACJA
Zaplanowana w tym roku debata w gronie wybitnych konserwatorów, architektów i urbanistów, urzędników administracji państwowej i samorządowej jest odpowiedzią na wyzwania nowej polityki miejskiej. Hasło „Transformacja – Rewitalizacja – Konserwacja” otwiera przed uczestnikami konferencji rozległą sferę palących problemów związanych z ochroną i zarządzaniem materialnym dziedzictwem kultury, w tym – zespołami zabytkowej architektury i układami urbanistycznymi w warunkach znacznej intensyfikacji aktywności inwestycyjnej i postępującego procesu zagęszczenia dotychczasowej zabudowy. Tym razem organizatorzy zamierzają skupić się przede wszystkim na pierwszym członie hasła – transformacja.
Każda inwestycja, także ta, której obiektem jest chroniony zabytek lub zespół zabytkowy, jest żywym, dynamicznym procesem, o przebiegu uzależnionym od wielu zmiennych. Niektóre z nich można skutecznie prognozować, wielu z nich nie można przewidzieć. Zmiana przyjętych rozwiązań architektonicznych, budżetu, przeznaczenia fragmentu/całego obiektu, wreszcie – zmiana inwestora, utrudniają pracę konserwatora, a jednocześnie stanowią wyzwanie dla wszystkich uczestników procesu inwestycyjnego. Otwiera to perspektywę żywej dyskusji, poszukiwania pola kompromisu i sensownych rozwiązań, które nie degradują dziedzictwa kultury.
