Wystawa „Radykalne nauczanie. Odbudowa edukacji architektonicznej” stanowi przegląd najciekawszych eksperymentów podejmowanych w nauczaniu architektury na całym świecie. Wystawa czynna: 12.10 do 10.11.2015
Warszawska odsłona wystawy, nagrodzonej na 14. Biennale Architektury w Wenecji, prezentowana w stulecie Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, została uzupełniona o przykłady z Europy Środkowo-Wschodniej, Afryki, Azji Południowo-Wschodniej i Oceanii. Otwiera nowe kierunki badawcze i oferuje zupełnie nowe spojrzenie na edukację architektoniczną po 1945 roku.
„Radykalne nauczanie” (org. „Radical Pedagogies”) to wieloletni projekt badawczy prowadzony przez prof. Beatriz Colominę i doktorantów Wydziału Architektury Uniwersytetu Princeton. Przedmiotem ich badań są eksperymenty dydaktyczne, które odegrały kluczową rolę dla ewolucji dyskursu i praktyki architektonicznej w drugiej połowie XX wieku.
Wychodząc od łacińskiego radix, odnoszącego się do korzeni, fundamentów czy pochodzenia rzeczy, badacze używają słowa „radykalne” do określenia działań, które znacząco wpłynęły na kształt powojennej architektury, wstrząsając fundamentami dyscypliny i podważając leżące u jej podstaw założenia. Były to często działania pojawiające się na marginesach uczelni i instytucji, mające jednak długofalowy wpływ na sposób nauczania. Wiele dzisiejszych działań na polu edukacji architektonicznej opiera się na modelach wprowadzonych przez te eksperymenty.
Na trwający od pięciu lat projekt składają się seminaria, wywiady z historycznymi postaciami, badania archiwalne, wykłady gościnne i artykuły pisane przez badaczy z całego świata. Projekt traktuje nauczanie i uczenie się historii i teorii architektury jako eksperyment sam w sobie, odkrywając potencjał tkwiący we współpracy badawczej – aktywności, która jest zwykle utożsamiana z pracą indywidualną – i odpowiadając na wyzwania i szanse, jakie niosą za sobą nowe media.
Wcześniejsze odsłony wystawy „Radykalne nauczanie” były prezentowane podczas 3. Triennale Architektury w Lizbonie (2013) i 14. Biennale Architektury w Wenecji, kuratorowanego przez Rema Koolhaasa (2014) – wystawa została tam nagrodzona specjalnym wyróżnieniem.
Warszawska edycja wystawy stała się pretekstem do zwrócenia się ku wcześniej pomijanym obszarom. Pokazane tu po raz pierwszy przykłady z Europy Środkowo-Wschodniej, Afryki, Azji Południowo-Wschodniej czy Oceanii wskażą nowe kierunki i globalne powiązania, oferując inne spojrzenie na historię edukacji architektonicznej po drugiej wojnie światowej. Na wystawie zobaczymy 80 przykładów opisanych przez ponad 60 badaczy z całego świata.
Wystawa towarzysząca głównej ekspozycji tegorocznej Warszawy w Budowie — „Spór o odbudowę” – stanowi punkt wyjścia do refleksji na temat edukacji architektonicznej w Polsce i sposobu przygotowania do pełnienia zawodu kolejnych pokoleń architektów, którzy w przyszłości, podobnie jak ich poprzednicy z czasu odbudowy stolicy, będą mieli znaczący wpływ na architektoniczny i urbanistyczny kształt naszego miasta.
